Çetrefilli yolların
Dikenli bahçelerin insanıydık.
Vız gelirdi etrafımızdaki soğuk karanlık,
Nasıl olsa biz bir gün aydınlatacaktık.
Zoru sever, zoru isterdik,
Zoru başarmalıydık.
Bayırları koşarak çıktık.
Zor değildi güneşi avuçlamak.
Nasıl olsa içimizi ısıtacaktık.
Ta ilerdeki ufuk çizgisini yakalamalıydık.
Koştukça uzaklaşsa da,
Biz, ona ulaşmalıydık.
Ne çıkardı ki nefes nefese kalsak?
Nasıl olsa dünyayı yaşanır kılacaktık.
O yokuşu çıkınca farkettik.
Güneş tam içimizde ve parlak,
İçimiz, etrafımız sımsıcak
İşte o zaman ufuğa da ulaştık.

01.12.2001