Kırar ömrü,
Koynunda, karanlığa sığmayan zindanlar.
Siyahtır en az karanlığın saçı kadar
Sevda.

Çocukça bir zahmettir ölünün dilinde,
Lâldir, mindir, talkın yarımken ömür.
Zindana siner toprak kokusu,
Ömrü yuttuğunda ecel.
Güneş aynı delikten doğar,
Ve aynı delikten batar yas çökmüş duvarlara.
Mızrak şakağına vurana dek hiç bitmez şafak,
Gel mezarın olsun zindan,
O zaman neyin kalır ki,
ޞavkı vurmuşken parmaklıktan.

Adını söyleyince bölünür rüyalarda umutlar,
Heceleri harflerken,
Yudumlar ömür ilaç kokulu çayları.
Sonra zindan dolamalı ömrün boynuna eceli.
Zaten uyku sessiz, toprağın koynunda.
Kirpikler inince yanağa,
Deme elveda zindan!