Dünyanın yuttuğu bir insanım ben
Kendimi kaybettim, bulamıyorum
Bütün zevkler bitti tattım her zevkten
Dünyadan hiçbir zevk alamıyorum

Gün geldi sarhoşla sofralar kurdum
Esrarkeş olup da zevkten kudurdum
Zehirli ağaçtan meyveler derdim
Yaşlılık, elinden kurtulamıyorum

Anladım kahpeymiş felek gerçekten
Birden küstü bana tam dostuz derken
Elim bomboş kaldı burdan giderken
Bir çıkış var mıdır, bilemiyorum

Gençlikte yellere verdim gönlümü
Bitmez birşey gibi yedim ömrümü
Nasıl bozayım ki ölüm emrini
Kalbim pasla dolmuş, silemiyorum

Ankara – Mart 2001