Bir yokluktan kurtulup, sonsuzluğun parçası olduğunda
ancak gökyüzünde senin için parlayan yıldızları
görebilirsin der içimdeki ben olan zen.
Kainatın her yerinde her an bir başlangıç bir son
olur.
Yanlızlık acı ile karıştığında güzeldir.
Sorular cevapları olamadığında aydınlıktan uzaktır.
Yaşam özünü hiç kavrayamayacağımız bir düzen aslında,
ölümsüz olma hayalleri peşinde koşarken ölüm gelene
dek.
İçimizdeki ben uzaklarda herhangi bir dağın
eteklerinde bizi beklerken, biz onu hiç tanımadık ki.
Hiçlik denizinde kaybolmak için her olmak, herşeyin
özüne varmak için hiç olmak gerekir.
Bir hayat düşlüyorum, karanlıktan aydınlığa sonunda
aşk var. Sonu olan dipsiz bir kuyuda sonsuzlukta
olduğunu sanıp da sevinmek var.
Zen bence hayattır.
Hayatı yapan insandır.
İnsanı var eden aşktır.