Unuttum unutuldun

Hangi gecelerde gezinirdin

Gün doğar mıydı üstüne

Açar mıydın özgürce dallarda

Aramıyorum seni uçsuz bucaksız seherlerde

Taşımıyorum vebalini

Unuttum sancılı gözbebeklerini

Unuttum tutsak gülüşlerini

Hüzünlü bakışlarını unuttum

Unutuldun desem de sakın inanma

Sen hâlâ çıkar yolum hâlâ ışığımsın

Sorumsuz günlerde

Çoban misali yokluğunu güderim

Ürperen mavice umutlarda yine seninleyim

Sen ve yeni gün

Sanki yeni bir şiir gibi hazırlanıyor

Asırlık hikâyen kirpikle göz arasına

Yine beni tutsak ediyor

Varla yok arası yorum yapmak

Öylesine zoruma gidiyor öylesine

Geçmiş günlerin sancısını unuttum

Kara mevsimler silindi

Bir güvercin tutsaklığı değil yaşantımız

Gözyaşlarımdan urgan yapıp

Yüreğimi asmıyorum gecelere

Karanlık koridorlarda kaybolmuyorum

Günün saatleri acı adına kahır öğütmüyor

Ayın çığlıklarıyla irkilmiyor sessizlikler

Utanmıyor mehtap ölü kelebeklerden

Desem de sakın inanma

Yine sorumsuzluklar yine sancılı günler

Yine endişeli zaman yine kuşkulu saatler

Umutsuz duygularla yansır karanlığa düşler

Yaşam duvar ilanlarında asılı

Meydanlarda acılar pazarlanıyor

Sevinçlerimiz çalınıyor habersiz

Yarınlar umudu değil aldanışı sunuyor

Yine çiçeksiz mevsimlere kaldık

Yine şüphelerin tutukladığı

Ayna yansımaları

Karanlığa kurulu düşler

Bağışlama reddediliyor merhametler terk ediliyor

Her yeni doğan gün suç ertesi

Giren her gece vicdan muharebesi

Sanki bu dünyada kalmadı

Hiç kimsenin yaşam hevesi

Gittin gideli değişmedi ki

Yaşadığımız yine kahır ülkesi

Yurdagül ÖZAY