Mehtap dökülüyor denize
Yüreğime hasretin gibi
Kendimi arıyorum çırpınışlarında
Ellerim yorgun, gözlerim yorgun
ޞarmaş dolaşım ayışığıyla
Senin nefesin bu serinlik
Senin gözlerin bu yüzüme vuran

Eksiltiyor geceyi yorgun saatler
Zamansız zamanlar alıyor benden beni
Yalanca söylene güzel sözlerde
Boğuluyor an be an duygular

Ve bir gece daha bitiyor sessizce
Seni getiriyor doğan güneş
Saklamaya çalışıyorum herkesten
Bilmemeli kimse seni gözlerini ellerini
Duymamalılar sesini
Kimse ama kimse yazmamalı seni
Yorgun ellerimdeki kalemim gibi

Çorlu – 03.05.1993