En çok,
Pencere kenarında oturup,
Dışardaki hayatı,
Seyretmeyi seviyorum.
Her yolculuk,
Bir ömür gibi geliyor bana.
Önce doğuyorum.
Gülümseyen gözlerde,
Yaralı yürekleri görüyorum.
Yavaş yavaş büyüyorum sonra
Büyüyorum bir yerden,
Başka bir yere giderken.
Yüreklerin derin acısını,
İçimde hissederken,
Bir doğduğum kenti düşünüyorum,
Bir de yaşadığım şehri.
Sanki her yolculuğumu,
Bir kentten başka bir kente yapıyorum.
ޞehirlerarası yollarda özlüyorum herşeyi
Sevmek kavgadır diye toroslarda,
Med-cezir oluyorum.
Bir küçük çocuğun yanından geçerken,
Dünyaya bakış açısı oluyorum onun.
En sonunda ölüyorum.
Ben her gün yeniden doğup,
Yeniden ölüyorum.
Çünkü ben en çok,
Pencere kenarında olmayı seviyorum.

Antakya – 09.05.2005