bir fidan ektim içime
kökleri kalbimi saran
bir fidan ektim yüreğime
yapraklarında ismin yazan
bir sevda türküsü yazdım adına
her mısrasıyla sen kokan
dilimden hiç düşürmediğim
nargilemin dumanı gibi çektim seni
dumanı başımı efkârlandıran
yoktun sen aslında
yaşamamıştım ben seni
düşünmedim sabaha kadar
siyah saçlarını bal rengi gözlerini
hayallere dalmadım hiç geleceğe dair
gezmedim aylak gibi gecenin soğuğunda
buz tutan gözyaşlarımla
sövmedim geçmişime
neden daha önce karşılaşmadık diye
yoktun sen aslında
yaşamamıştım ben seni
hiç yer etmedin bu yürekte
hep avutuyorum kendimi böyle dizelerde
ne kadar unutmayı denesem de
sürekli aklımda o çakmak gözlerin
yine kulaklarımda çınlıyor o gülüşlerin
o saf halin
ne gariptir ki
kaybettikten sonra anlıyor insan
karşısındakine ne kadar değer verdiğini…