Y.Ü’ye

Yıllar sonrasında,
soğuk bir akşamında gördüm seni…
bu soğuk mevsiminde ankaranın..
ellerinde aşk bestesi
yüreğinde sevgi seli
gözlerinde bur umut vardı yine..
yıllar sonrasında yine gördüm seni…
adına sevgililer günü denilen…
yağmurlu bir akşamdı…
sanki semadan bir nur inmişti gözlerime…
yürürken görünce seni
titrek bir üşüme kapladı heryerimi..
ardından bir alev fışkırdı yüreğime…
sen…
gül kokulu yarim..
evet bu sendin…
nasılda dimdik yürüyordun yine…
sessiz, sedasız..
ellerinde bir buket..
ve gözlerin,
ufuklar ötesinde yanıtsız..
bir yere koşuyordun…
Yüreğimin kozası…
koşmak istedim ardından
nedense sonrası
bir gölgeydi, senle benim arası
ellerine tutulan,
gözlerine bakan…
yavaşladım sonradan…
ve durdu damarımda hep akan…
yıkılmak istedi bu yaratılan
sensizliğin içinde her neden
bir sebebti gelmeden
ecelin gizemli sesinden
ve ben
bu gece çok aradım seni..
hıçkırıklarımda
gözyaşlarımda
dualarımda…
ama sadece
bir umuttu içimde
durmadan yeşeren..
mutluluğunu görmek
gülüşünü izlemek…
bu bile yeter di bu fakire…
benli ya da bensiz olsun
farketmez…
sen mutlusun ya güzelim…
mutluluğun mutluluğum,
ezelim..

Ankara – 15.02.2007