Yıllar sonra bir gün
sorarsa torunum bana:
“Dede; portakalı, limonu, muzu
bana anlatsana”
Evet, güçlük çekeceğim
bu soruyu cevaplandırmada…
Ne portakal, ne limon, ne muz bahçeleri,
kalmamış artık ortalıkta.

Eskiden sanki cennet bahçeleri
Süslerdi Akdeniz ve Ege sahillerini.
Cinayet arkasına cinayet işlendi:
Portakal, limon, muz ağaçları kesildi.
Onların yerine beton binalar yükseldi.

Harpten mal kaçırır gibi:
“Bugün binaları dikelim, satalım,
Bugün Karun kadar zengin olalım…
Portakal, limon , muz bilmesin torunlarım…

Gelecek ve torunlar mühim değil,
Dolarlar, marklar bugün lâzım,
Yarınlar değil…

Hey zavallı cennet sahillerim, denizlerim…
Ben insanlık adına sizlerden özür dilerim.

Ama “özür dilemek” neye yarar
Kesip, öldürüp, yok ettikten sonra
Her türlü pisliği sahile döküp,
Denize attıktan sonra
Af dilemek ne yazar, ne yazar
Cennet bahçeleri yok olduktan sonra

Mezitli / Mersin – 1997