Galiba hep ağlamakmış işim,
Dünyaya ağlayarak gelmişim,
Benim gözyaşım hiç dinmemiş ki,
Bazen saklamış, bazen silmişim.

Yaşıtlarım gün boyu oynarken,
Ömür boyunca her sabah erken
Geçim derdini omuzlamışım,
Onca öğreneceğim şey varken…

Kendi çocuğunu okuttu da,
Amcam, beni evde unuttu da,
Gözyaşlarımı gösteremedim,
Ağladım, karanlıkta, kuytuda…

Annemle adeta bütünleştim,
Canım annem, o her şeyim benim,
Birbirimize bakıp güleriz,
Kan ağlar içimiz, ben eminim.

Birini sevdim, yaklaşamadım,
Bin türlü engeli aşamadım.
Gelen çiğnedi, giden çiğnedi,
Garip oğlana çıkmış ya adım.

Yoksul bir yetim olmak ne de zor,
Komşun bile elinden tutmuyor,
Her gün her gece hep ağlıyorum,
Gözlerimin altı olmuş mosmor.

Yeni duydum kurandaki emri
Yetim olanların varmış yeri,
Bana hiçbiri sahip çıkmadı.
Allah affeder mi müminleri?

İstanbul – 05.05.2004