anladım ki: herkesin kendine göre bir boşluğu var,
anladım ki her boşluk bir başkasının ki ile dolar

peşime düşeli tam yirmi gün oluyor
usta birer katiliz hedefini şaşırmayan,
birbirimizi öldürüp duruyoruz günlerdir.
başka bir gezegendeyiz,
düştüğümüz yeryüzü hüzün.
ayın rengi soluyor, yeni bir yangınla
uyanıyor gece.
aklımın duvarlarına dokunuyorum;
burukluğunu soluyor nefes nefese kalbim.
yerini değiştiriyorum sürekli,
bir çarşaf gibi katlıyorum özenle.

odadan odaya dolaşıyorum, uyuduğumuz
yatağın kıvrımlarında.
ekip biçmişiz birbirimizi, dalgın dalgın
topraklarımızı seyrediyorum…
söylesene, sevip mi özledik,
özledikde mi sevdik.
ne alıngan bir tanıklık bu!
günler geçiyor; kapaklanıyorum içime;
bir kurt sürüsü uluyor, ısırdı ısıracak
saçlarımdan! uykum geliyor, yatağa
uzanıyorum çürüğe çıkarılmış
bir silah sanki ismim, kanayıp duruyorum…

en sevdiğim dört kitap başucumda,
uykusuzluğum tanıktır biri senin isminle başlıyor.
kimliksiz bir yarayla uyanıyorum
odadan çıkarken�
işe giden insanlar gibi
hayattan vazgeçmiş bir edayla yürüyorum
caddelerde, sanki baktığın her yerdeyim.
kan sızıyor yürüdüğüm yollara…
ne babanın adını bilirim,
ne bacama konan martıların ölüm tarihini.
davacıyım artık kendimden,
hüznün cesedime dolanacak fırsat kolluyor,
son sözüm dinamit kuyusu olacak sakın…

beş gün oldu cam kenarında uyuyorum,
nefesim buz kalıbı.
çıplak tenim ahşabı sarmalıyor,
içimde kullanılmamış bir bıçak sırıtıyor.
elimi uzatsam dikenli tel sesin.
günlerimi sürüklüyor sahte bir hevesle güneş,
uyudukça hastalık kuruluyor
gölgemle hayat arasına; gurbet gibi!
sesimi kilitliyorum telefonlar çalıyor
sürekli yapış, yapış.
ölmüş bir görüntü var aklımda,
duvarların serinliğine ismini kazıyorum…

bedenimi uyanık tutan ne varsa
sulara gömüyorum, anlıyorum ki ancak
bir acı uyanık tutabilir bizi bu kadar çok,
yazıldığı gibi okunmuyor aşk

İstanbul