sen bahar sanıp mevsimi
açılmaya zorlarken dağ çiçeklerini
gölgeler selamlamıştı rüzgar kokan ellerini
intikamın elleri beklemeye almışken nefesi
olabildiğine neşeliydin sen
yağmur bile yağmuyordu herşey tamam gibiydi

varolduğunu bile sanmazken
beni beklediğini düşünürdüm ben
eskiden
dar geçitlerden geçişlerimiz pek cesurdu
cesurdu ellerimizin kenetlenişi birbirine
cesurdu perdeyi sıyırarak bizi seyreden
rüzgar kokusundan ömrü boyunca yoksundu

sen bahar sanıp mevsimi
kırparken geceyi dizlerinde
izlerdim seni bir köşeden hep
eskiden
ölüm mahmurluğu gözlerimde