Yalnızlıkla oynarken kışların baharında
Sen dökülen yapraktın bir ceviz ağacında

Kimse durduramaz seni büyüdükçe büyürsün
Ben görmesem de sen beni yüksekten görürsün

Yeşilsin bazen, bazen de sararırsın
Sen kararan bahtım gibi kuşkusuz kararırsın

Sular durulunca ormanda dağın başında
Aklıma sen gelirsin çamların arasında

Dur derim durduramam ayışığı gölgeni
Bir ayak izi gibi takip ederim gülmeni

Herkes gülleri sever ben cevizi severim
Alır kendimle beraber gökyüzüne gömerim

Gökyüzü mezarımdır, yağmurlar çiçeklerim
Her susadığında ben sana çiçek veririm

Artık seçemiyorum seni karıştın diğerlerine
Yükseldin semanın uçsuz derinliklerine

Gideceksin sen de çiçek açacaksın bir gün
İşte o gün, gölgende kutlanacak bir düğün

Günlerce bitmeyecek silinmeyecek izleri
Gölgende ağlarken gelen o hıçkırık sesleri

Bir gün saracak seni tutunacak gövdene
Ve hep ağlayacağım vedasızca gitmene

Unutamam ölsem de kazımışım bir kere
Gözlerini, dünyada, kalbimden başka her yere

Belki yağmur olurum, belki sırtında böcek
Eminim izlerin bir gün, kalbimden silinecek.

O gün ağlamayacağım sileceğim yaşları
Artık dostum olacak tüm ceviz ağaçları…