Çok yoruldum,
Bundan suskunum…

Anlamıyor bu et yığını kalabalık insanı,
Bundan büyüyor gönlümün dinmez gamı,
Sanki farklı yaşıyor hepsi ben hayatı,
Kalbim bir türlü “o”nu duymuyor…

Kalbimi açarım, gelen bulunmaz,
Kapatırsam da bu sefer acım duyulmaz,
Başımdaki bu duman hiç dağılmaz,
O duman sürekli başımı sarıyor.

Titreme gelir birden içime,
Derim; “bendeki bu hâli kimler bile?”
Ben çekiyorum onlar bilmeseler de,
Çekmekten başka yol bana görünmüyor.

Yolların dizilse de karşıma yüzlercesi,
Aşacağıma inanıyorum, yıldıramaz beni,
Dinmek bilmese de gidenlerin matemi,
Yüreğim yine de “ileri” diyor.

ޞimdi ne yapacağım bilmiyorum,
Yol nereye gidiyor görmüyorum,
Bir sıcak bakış, bir güler yüz de ummuyorum,
Ruhum da galiba yavaş yavaş sönüyor…

İstanbul – 17.10.2007