bu kadarını da ummazdım ya,
ondan yandı canım bölyesine.
oysa beklemeliymiş insan
acının en büyüğünü
en değer verdiğinden!
öğrendim sonunda
daha doğrusu öğretildim ya
helal olsun sana!
biliyor musun ki sadece
bir saygı kırıntısıydı beklediğim
şahsım için değil de
korkmadan, sakınmadan, cömertçe,
altın kaseler içinde
avuç avuç sunduğum yüreğime.
acaba çok muydu istediğim?
yanımda dururken boylu boyunca
gözlerin dolaştı başka tenlerde
bu kadar mı küçüktün?
bu kadar mı aşağılık?
şimdi duyduğum bu pişmanlık
safça ayaklarına serdiğim sevgime
meğer
hak etmezmişsin bir damlasını bile.
ama şunu bil ki nasıl verdiysem
toplamasını da bilirim birer birer!
işte o zaman kör kuyuların soğuğunda
yanında olacak bir sıcak yürek bulamayınca
keşkelerin yapışacak soğuk elleriyle
ruhuna.
nefes alamayacaksın boğulacaksın
düğüm düğüm oturacak
döktüğüm tüm yaşlarım
boğazına
anacaksın adımı ağlaya ağlaya
gölgemde yatacak bedenin sereserpe
dilencisi olacaksın sevdamın
anlayacaksın değerimi ama çok geç olacak
kırıklarım var artık
bir zamanlar sevdamı beslediğim yerde
içeri sızdı bütün karanlıklar
ışığım söndü
tebrikler,
oldu istediğin sonunda
artık içimdeki sen öldü!

Üsküdar – Aralık 2006