Birikmiş sabahlar vardı içimde
Bir ayrılığın kokusuydu,
yıpranmış sözcüklerin ayrılığının…
Karanlık bir maziyi ararcasına
suskun ve yorgundu düşünceler.
Eksik kalan birşeyler vardı,
yaşanmışlık sandığım.
Yorgundu yüreğim, bitevi…
Sonsuza düğümlenirken mavi iklimler,
elimizde kalmadı yeşerecek karanfiller.
Bırak artık, bitti!
Yası kalsın bir damla şarabın alacasında.
Yasakladım bu sefer ağlamayı,
yeni bir sayfa açtım bizim olamayan.
Emek’ti adım,
bir yalnızlık türküsü tutturur giderim
arkamı dönmeden.
Bundan sonra,
denizin adı özgürlüktür artık…