Güzeldi elbisesinin rengi mavi gözlerinin parlaklığı içinde…
Maviyi kucaklayan bir yeşil…
Bulutsuz bir günde ağaçların arasından kafanı yukarı kaldırıp,
Umutla göğe bakmaya benziyordu onu karşıdan suratındaki sade tebessümle
seyretmek…
Anlayabilen için çok şeyler anlatan ama aynı zamanda onun sadeliğini, ışığını
hissedemeyenler için de apayrı bir kapalı kutuydu o…
Günler boyu düşünü kurup sonra da onu karşımda görmek…
Derin bir rüyadan kalkıp herşeyin rüyadaki gibi yerli yerinde olduğunu
hissetmek sanırım o an için bununla aynı duygu…
Kimileri aşkın gerçek olmadığına kimileri de aşık olmayanın insan olmadığına
inanırlar…
Peki ben neye inanıyorum onu görünce???
Kendi kendimi yokluyorum adeta…
Duygularımı, anılarımıı tekrar gözden geçiriyorum…
Evet… Evet…
Aşka inanıyor gibiyim…
Peki ya hayal kırıklıklarım..??
Ya da dinlemek zorunda defalarca kaldığım aşk şarkıları??
Yoo… Yoo…
Aşk diye bir şey yoktur…
Aşk olsa olsa beynimizi uyuşturmaya yarayan bir uyuşturucudur olsa olsa…
Kusura bakma Mavi gözlü Yeşilli Kız…
Ne kadar güzel de olsan… Ya da ne kadar da sade…
Ben aşka inanmıyorum onu anladım…
Cesaretim kalmadı açıkcası…
Yeniden üzülmeye… Yeniden kapris çekmeye…
En iyisi ne biliyor musun yeşilli kız..??
Ben kendime yeter oldum başka bir ben istemem…
Çünkü yoksun…Yoksun artık Sen..!!!