Yalnız yamaçların doğurganlığı ve kız.
Çok uzun rüzgar giydirmiş saçlarına.
Tarihinden terler sızıyor avuçlarına.
(Avuçları!:çölde söylenen susuzluk türküsü)
Kırık kanatlarıyla alnında bir gül.
Yer uçurumlar sunuyor ekmeğe.
Kül savruluyor kızın memelerinden.
Yırtılan birşeyler var ömründe.
(Ömrü içine akıyordu oluk oluk)
Analar oğullarını unutuyor onun ömründe.
Köprüleri uzak düşmüş birbirine
ve ben düşüyorum düşüyorum,
bitmiyor ekmeğin ucundaki uçurumlar.
Yere çarpıyorum,güneş yaklaşıyor.
Paranteze koyuyorum bütün sırlarımı.
Ellerimi ,kırmamak için hiçbir şeyi törpülüyorum
Yeri suluyor hücrelerim ölme pahasına.

Beyaz yolların kıvrımı düşüyor yağmurla bir,
damlalar bayram sevincidir kızın.
Yürek hiçbir şeyden değil,sadece aşktan.
Kemikler bilmese titremezlerdi.
Ben şehir ismi arıyorum kurşunlayabileceğim
kızın şehirlerinden kaçacak kadar.
Ölüm tarıyor saçlarımı kızın ellerinden.
ޞemsiyeler paylaşıyorum serçelerle.
Ay ışığını kalburda eleyip bana veriyor
kızın ölüm kadar gümüş yüzü.
Kız uçurumlar açarak karanlığı yırtıyor.
Yaprakların titremesi kandırıyor korkumuzu.
Korkumuz bizi bağlıyor ağaçlara.
Haberimiz yok yüreklerimizden.
Ölüyoruz parça parça.
Ölümlüyoruz her tanesini toprağın.