Zifir gecelerin karanlığında
Kaptırmış kendini bir zemheriye
Gözlerindeki tek fer vuslat olsa da
Viran olmuş, dönmüş bir harabeye
Bahardan, sevdadan, çiçekten yılmış
Girdiği her gönül ihanet sunmuş
Tutunduğu dallar bir bir kırılmış
Gömmüş sevdiklerini, şefkat mezarlığına
Of dememiş, ıstırap çekmiş
Mahzun durmak tek bildiğiymiş
Gücü yetmemiş, fecre de küsmüş
Gönlünü kaptırmış bir yalnızlığa
Vicdan azabıysa şimdi yaşamak
Tek kaçış; yalnızlığa tutunmak
Yalnızlık, yalnız kalmak da güzel
Karanlık bazen, aydınlıktan da güzel
Hiçliklere yazılıyor şimdi her gazel
Vefanın kaldığı tek diyar ise, ezel
Ebediyyen yalnız kalmak, en güzel.

İstanbul – 10.07.2004