Bir veda busesiydi ayrılığın ilk habercisi,
Gitmeye kalkmam firar etmeye eş değerdi,
Ve içimde bir katilin korkusu vardı,
Çünkü daha dün içimdeki seni öldürdüm,
Ve peşimde ellerinden silahları ve kelepçeleri,
Kalplerindense kötülük eksik olmayan
“Yalanlar” var.

Kaçabileceğim yar çok ama kurtulabileceğim yok,
Sanki namlular hep bana dönmüşçesine bir hisle,
Boğuşmakta kaçmakta en önemlisi kalbimden kovulsak da,
Hâlâ seni sevmekteyim,
Auta atılmış bir pas denemesinin baş elemanıyım,
Ve mermileri dahi üşüten havanın soğukluğu,
Beni hiç etkilememekte.

Vurun, kaçırmayın naraları düşmanlarımdan çok,
Beni kovalıyor ve uzaktan uzağa titrememe yetiyordu,
Ve beni korkutan yakılmam için yakılan ateşi,
Senin yakmış olma ihtimalin,

O son busenin sıcaklığı da yanağımdan hâlâ silinmedi,
Zaten tek ümit kaynağımda o,
Ve YALANLAR’ın pususuna bile bile düşmüştüm,
Canım yaşamak istemiyordu çünkü,
Canım “sensiz” yaşamak istemiyordu çünkü,

Ağır yaralı bir savaş gazisi edasıyla düşerken,
Son hatırladığım gözlerinin güzelliğiydi,
Kalbimi koruyansa aşkımın kalkanıydı,
Ama ben yaşamak istemiyorum sensiz,
Çünkü yaşadıkça seni sevecek, seni sevdikçe,
Sen kaçacak, sen kaçtıkça ben kahrolacak,
Ama kahırdan ölemeyeceğim.

İhanetinin kirli tasması boynumda olmasına rağmen,
İşte karşındayım, ellerimde kelepçe kaçmaktan yorulmuş,
İşte işte en keskin bıçak “aşkım” elinde,
Hadi vur öldür beni, tam kalbime,
Vur öldür beni ki,
Kanımın da aşkın için aktığını öğrenesin.

Erzincan – 2004