Yağmur kokusunda daha çok severim seni.
Traş losyonunun kokusu gelir burnuma.
Okşayamadığım yüzünü duyumsarım,
Yağmuru avuçlarken iki elimle yüzümde.
Yağmur gözlerime salmışsın,
Bahir adım ummana dönüştü.
Adımlarım senden uzak bana yakın.
Avuçlarım iki elimle hasretini.
Yorgunluğum sığ.
Çıdamlarım sonsuz.
Gün uçsuz gecelerim aranmakta.
Yağmalanır yüreğimde duruşun.
Geceden yüce suskunum.
Çıldırtan gecelerde aramam karanfili.
Bir yanım gök mavisi.
Çığlıklarım uzanır kapına sessizce.
Dengesiz dökülür yapraklarım.
Baharım karışır sevgindeyken.
Koynumda varlığın.
Ellerimde yüzün.
Belleğim aşkını yaşar.
Umursamadan sensiz yarınlara.

Her yokluğuna,
bir çivi çaktım hayat tahtama.
ޞimdide yoksun.
Yarınlar sana dair.
Bir yumru yüreğin,
susuz kalplerin,
kaybolmuş!
Aranmayan,
bulunmayan.
Seni;
kayan yıldız,
trafik kazası,
deprem felaketi,
sel felaketi,
ne bileyim…
olabileceklerin içine bile sığdıramayan;
bir çocuk yüreğinde,
yaşamak nedir..?
Bilir misin?
Yağmur Babam…

Yağmur gözlerimle saldım,
bahir adımı gönül kapına.
Ummana dönüşen benim.
Adımlarım benden sana daha yakın.
Avuçlarımda duruyor;
Yağmur hasretin.

Ankara – 15.01.2005