önceleri sensizlikti canımı yakan,
sonra sessizlik oldu,
ve kirpiklerime asılı kalan hayaller bir bir soldu,
gözlerin geçmişten kalma bir binanın tarihi,
sözlerin mutluluğumun faili,
fakat böyle miydim
yüzümde hiç kirlenmemiş tebessümlerle bakardı çocuksu gözlerim
şimdi ise eski fotoğraflarda bıraktığım masum bakışlı çocukluğumu özlerim,

kolay değil duymak hayatı,
duysan noktasız bir cümle,
peki sen bilir misin her sevenin gönlünde,
saklı kalır gizliğinden ödün vermeyen bir gizli özne,
ben ömrümü harcadım bir isim olup da sıfatı beklemekle,

oysa ki doğum günlerimde
yakılan mumları üfleyerek hayatımı söndürürdüm,
çocukluğumdan ödünç-çaldığım mutluluklarla
dostlarımı güldürürdüm
cebimde taşıdığım kimliği
bir tek o gün öldürürdüm
bilirdim
bir ben bilirdim
hayat denen sınıfta arka sırada oturan kuldum,
gönlümün kimliğinde terkedilmiş bir duldum,
saat’i mi hep umutsuzluğun beş kalasına kurdum,
hayatı okuduğum birkaç satırda buldum,
şimdi durdum,
yoruldum,

ve bugün serbest bırakıyorum kalbimdeki sanıkları,
aşkımın masalını gören tüm tanıkları,
harcadığım gençliğim sanki bozuk paraydı,
değerim çiğnenen sakızların kadardı,
ve üstü yoktu hayallerimin, hepsi sende kalırdı…