Kızılay’dı galiba birden gözüme çarptın,
İstasyona gidiyordun inerek merdivenden,
Ben de hiç düşünmeden geldim peşinden.
Birlikte beklemeye başladık treni,
Bilmiyordun benim seni izlediğimi.
Ve tren göründü etraf kalabalıklaştı aniden,
Ve göremez oldum seni birden.
Bir vagona attım adımımı senin de binmen umuduyla.
Ama yoktun artık aynı istikametin farklı yolcularıydık.
Ve birimiz daha önce varıyordu her durağa.
Aynı dünyada, aynı ülkede, aynı şehirde ve aynı trende seni benden ayıran adi bir metal parçasıydı.
Tabiri caizse farklı vagonların insanlarıydık.
Son durağa kadar inmedim,
Belki sen de orda inersin diye.
Sonunda bitti bu yolculuk da, en son ben indim,
Etrafta seni görme ümidiyle.
Yine yoktun hiçbir yerde.
ޞu lanet vagonlar bizi ayırdılar,
Belli mi olur belki yine onlar kavuştururlar.

Ankara – 20.03.2005