Kentin üstünde bir bulut sesi uğultulu
Kimsesiz yollarda uzun günde
Yaralı insanlar iniyor gölgelere
“Sokaklarda yalnızlık kaldı”
Güz soğuğunda beyaz bir ışıkta
Sürüyorum yüreğimi ellerimde
Yitik günün belleği
Ölüler, ölüler, ölüler.

Akşamın sonunda kanayan
Bir yüreği duyar gibi
Evlerin hastanelerin yanında
Yanık günlerin kirecin yanında
Beyrut’ta kimsesiz bir rüzgarda
Duyuyorum ağlayan yüreği.
Afrika’da, Asya’da, Amerika’da
Ölü yüzleri sokaklarda
Yıkılmış duvarlar, atılmış yollar
Soğumuş beden sonsuza kadar susmuş ağız
Kiminle konuşacağım kiminle
Kan sızıyor toprağa.
Yanık gövdeler kül yığını evler
Kimsenin çıkmadığı kırık merdivenler evlerde
Kimsenin açmadığı kapılar
Gözyaşsız gözler karanlıkta, sessiz gölgeler
Suyunu içmek için öldürdüler seni
Ekmeğini yemek için.
Anaların yasları kapıları çalıyordu
Çığlıklar geçiyordu sokakları baştan başa
Çekilmiş yürekleri içinden örtülmüş düşüncelerin
Gözsüz umutların toprağa düşen yıldızların
Soğuk taşların içinden.

Özgürlük için savaştınız, yurtlarınız için
Esinlendi yaşam
Yiğitçe ve hazin ölümünüzden
Onurlandırdınız çağınızı