Apartmanın ikinci katından aydınlık göründü ışıklar.
Öksüzlüğünü dilenciyle paylaşan, otobüs bekleyen durak
Söğüt ağacından kopmuş bir elma kadar yaprak
Örtüyor aydınlığı, gecenin huzurunda İstanbullular

Sarı yandı ışıklar, İstanbul renk körlüğünün ortasında
boğuldu rüzgarlar camekanla yorganımın arasında
söğüdün serpilen hayatlarından bir renk düştü öteye
tek tek yandı çağın karanlığı İstanbul’da

ne darbeler ne de rötuşlar anlatır sarıyı İstanbul’a
yorganı iliştirirken garp ayazının tokadına
silkindi söğüt üzerinden yeşili atarak
Toprak şahit oldu bu kapanışa bu serenada, İstanbul’a