Külün altında duruyor bedenin
sönmüş meşe gövdesi,
ertelenmiş yazlar.

Kül: Senin kendi ipek külün,
kül: beklemekte uyanacağı rüzgârı.

Yeniden yaratıyorum seni
duyan beynimle
düşünen yüreğimle
kollarımın içinden giderek.

Anımsarım, sana dokunduğum zaman,
bir yanım bir yanına dokunduğunda,
huş yaprağı olarak kokman gerek
ceylan teri kokmalısın
su kaynağı kokacaksın.

Koku da değişiyor zamanla:
Kapalı mahzen küfüyle kokabilir
kendini dünyaya açmamış gövde,

kendi kendini kilitlemiş bir beden,
dilsiz, kör ve sağır bir kül-ten.
Üç vaktin birinde bir rüzgâr olmalıyım!