Ne yaramaz çocuk şu hayat Anne
Sen kuşları sev dedin,
ben sapan yaptım
Her güzele gönül verme dedin
ben aşka taptım.
Ve hep gidenlerin ardından baktım.
Oysa, sen benim tek aşkımdın Anne!

Ne kendim büyüdüm ne de umutlarımı büyüttüm
Ben bu hayatı, bilyelerim kadar sevemedim Anne!

Hani ağrıyan sırtın vardı senin
günlerce bir haylazı taşıdığın
Söylesene nasıl dindi sancısı
hep çile değil miydi yaşadığın

Pabuçlarımı bağlamayı ilk öğrettiğinde
nerden bilirdim kaderime düğüm atacağımı.
Oysa ne hayallerim vardı
Özür dilerim, Doktor da olamadım Anne!

Hani vurmayı değil, sevmeyi öğretmiştin ya bana
Bak işte, bir kuş daha kondu mezarının başına
Haydi kalk, birlikte sevelim.
Yalan söylemiyorum Anne, sapanım da yok yanımda…
Alışamadım yokluğuna, ne olur uyan.
Sensiz sanma ki yaşıyorum,
Ben ölü doğdum Anne…

Yüreğinde yuva yapmış bir vefasız evlattım
Gece yarısı koynunda çığlık, rüyalarında kâbus,
Vicdanınla affettiğin cüzdanındaki hırsızdım Anne.
Koşşam peşinden yakalayamam ki geçmişi
Çok pişmanım
Bil ki, sensiz soğumadı üflediğim, yanmadı yandığım…

Bırak beddua edeyim kendime, yüreğim gamla dolsun
Anne seni çok özledim,
Bayramın mübarek olsun…

03.08.2007 02:14