İnsan bu kopar birşeylerden hep
Aşktan, anılardan ya da bir kentten
Yalnız geçen gemilerin izleri kalır
Durgun sularında titreşen
Sonra acı bir rüzgar öper
Aşka susayan dudaklar
Ezer hoyratça kışlar
Sessiz dökülen yaprakları

Açar aşkın büyüklüğünce
Gönül bahçelerinde keder
Mutluluğun örtük penceresinde
Boynu bükük mevsimler

Kopar tespih taneleri gibi
İçimizden hatıralar
Sönmüş mangalında geçmişin
Kalır hüzünlü avuntular

Yağar ayrılığın yağmuru çisil çisil
ޞimdi uzak bir kenttedir ışıklı yaşantılar
Bulutlu göklerinde ümitlerimizin
Ebedi unutuş ve hatıralar