Kaderimmiş benim sevilmeden sevmek.
Umutsuzca gezip her gün ağlamak.
İçimde bir yangın ile yatıp kalkmak.
Çekilir çile değil böyle yaşamak.

Gece mi? Gündüz mü? farkında olmadan.
Bir ruh misali dolanıp durmaktan.
Kendimi kandırıp mutluymuş gibi davranmaktan.
Bıktım acı dolu günler yaşamaktan.

Sanki alnımda silinmez bir leke.
Durmadan kovalar durur beni.
Harcanır ömrüm bir vefasız uğruna.
Kalbim söz dinlemiyor unutmak istemiyor…

Almanya – 04.08.2005