Duvarlar geliyor üstüme perde perde hissediyorum.
Kurtulma imkanım var, kurtulma isteğim yok.
Perçinleşmişim umutsuzluklarla, hüzüne demir atmaya,
Karamsarlıklar beni arıyor tüm yanlızlarda,
Ne zaman biter bu kabus, hep ben miyim suçlu?
Hiçbir zaman yaşayamadım yazı, sevinci, baharı.
Bedenim ve ruhum ayrılmış iki düşman gibi,
Ben ise arada kalan kararsız bir duygu.
Ayrılık ve hasret var mutluluğa, pembelere.

Bir sonbahar yağmurunda,
Dalını arayan dökülmüş sarı bir yaprak,
Sonsuza kadar anlatır;
Tüm pas tutmuş duygularımı.
Kimbilir belki de toprakla buluşmaktır,
Bu hüzün ateşini söndürecek.
Ama ne zaman, nerde ve nasıl?
Tıpkı zamanı belli olmayan,
Treni beklemek gibi…

Gaziantep