Ne zaman kara bulutlar görünse ufuktan
Bülbül susar, uçamaz olur
Yalnız kalır gül dalında
Dağlar yine dikilir karşısına Kerem’in
Bir damla suya hasret kalır göl ortasında
Kurur tüm ırmaklar akış doğasına inat
İç güdüsel ne varsa yalan olur alemde
Tüm fizik kurallarına inat işler hayat
Yalnızlardadır Leyla…
Yeşilin rengi bile artık yoktur…

Ne zaman kara bulutlar görünse ufuktan
Daha da kararır içimdeki mat duygular
Yaşama hevesi kalmışsa da bir damla
Gözlerimden kan kan akar
Çiçekler boynunu büker yerçekimine mağlup
Sevgililerin elleri ayrılır birbirinden
Kime sorsan artık yalnızdır bu alemde
Kendisi kadar yalnız kalmış bu alemde
Tüm gürültünün ortasında sessizdir herkes

Ne zaman kara bulutlar görünse ufuktan
Kaldıramaz olur başını Züleyha
Çirkindir artık bakılamayacak kadar
İhtiyaçlıdır Yusuf’un duasına
Susar artık Yusuf nedense konuşmaz
Yaslar herkes sırtını yalnızlar çınarına
Mahşer yeri gibidir yalnızlar çınarı
Sessizdir bu sefer her yer
İçlerdeki gürültüden kulaklar olur sağır
Duyulamaz artık hiçbir güzel sözcük
Güneş bile aydınlatamaz karanlık düşleri

Ne zaman kara bulutlar görünse ufuktan
Büker boynunu Atilla İlhan
Aşktan zerre kalmaz sözlerinde
Gülmez artık Orhan Veli
Hicivsizdir gönlündeki cümleler
İğnelemez artık Hayyam
ޞarap etkimez damarlara
Hasretten prangalar eskimez artık
Ahmet Arif’in dizelerinde
Tadı kalmaz mısraların artık
Aşk geçmez kimsenin satırlarında
Yalnızlık öldüresiye vurur zayıf benliğimi
Sağır olur gözler kulaklar kördür artık
Hasret,aşk, sevda yoktur heyhat
Solar zaman eski cep saatlerinde
Yok olur dünya gözümde
Gider aynı sen gibi yanımdan
Ne zaman kara bulutlar görünse ufuktan