umutla başlayan her günün
akşamında yorgun kaldırım taşlarında
hüzünlere boğulmaktan yoruldum
eğer ki sevmiyorsan bırak!
kendi hüznümde kaybolayım!
benim gönlüm uçurumlardan atılan güllere değil
sımsıcak bir merhabaya muhtaç
ben senin yüreğindeki
karanlık çamurlu sokaklarda yollarda dolaşamam
diyorsan bırak loş ve sensiz kalsın
acılarım beni boğacaksa
sensiz akşamların çaresizliğinde boğsun
bırak benim gökyüzümdeki bulutlar mavi olmasın
her akşam kaldırımlarda hüzünle ben dolaşayım
her umudun ardından karanlıklara atma beni
gelmiceksen… olmuyorsa!
bırak böyle kalsın
ben alıştım! alıştım karşılıksız
aşk sözlerini duvarlara yazmaya
içimde! şuramdaki ateş beni her gün
damla damla yaksa da
onunla yaşamayı öğrendim
kimseden sevgi dilenmiyorum,
yoksa yok ya! duyuyor musun beni
bırak sana olan sevgim yakacaksa
yok edecekse bırak yok etsin
ama sen yakma…
her seferinde yanıp kül olmaktan
küllerimin savrulup tekrar yakılmasından
ben yoruldum…
bırak yorgun kaldırım taşları
benim hüzünlü yalnızlığımın
dostu olsun…