Gönül çeşmesini tâ durulunca pâk…
Etmeye bir ömür yetmedi.
Güller ki neyden fazla inlerken,
Nemli gözlerle bir mâzi,
Ve tâlik yazili çeşme
Nerdeydi?
Zemin denirdi, arz denirdi, saglam
Ve siki basarken ona biz neden?
Serviler, kekik otlariyla bir âlem,
O eski âlem neden kaydi?
Ölüm beklemezdi serviler gerçi,
Bilmem hangi hayal kirikligi, yâhut
Hangi kederle müntehir onlar,
Kina giren kiliçlar misali,
Yeraltini süslemektedir şimdi.
Güller, yilanlar ve bütün
O eski âlem’in çocukları,
Semada ararken servileri.