I

Kader ruhumuza vur
Rüzgârlar gibi savur
Bu meçhul manzarayı.
Onun olsun sarayı
Gökte oturan devin
Bize tahta bir evin
Düşsün küçük parçası.
Aynalarda sırası
Gelsin yeni yüzlerin
Hiç olmamış gibi
Sanki doğmamış gibi,
Çok uzun gecelerin
Tılsımlı hecelerin
Başlasın anbiansı..!

Sevmek hüzün karası
Ne zor şeymiş anlamak!
Mutluluğu sağlamak
Acı fikrine gebe
Karanlıkta bir ebe
Doğurtuyor piçini
Ölülerin hiçini
Hiçler içine bu velet
Düşecektir ansızın
Tanrım! Sen bizi affet!
Sabrı yok bahtımızın..!

II

Bir el taşır mekânı
Bir el iter zamanı
Yok mu bunun ötesi?
Gaiplerden su sesi
Geldi kulaklarıma
Yaşamanın farkına
Ulaştım o kutsal an!
Nasıl açıyor şu kan,
Hayata gözlerini!
Hangi ruhun nefesini
İçiyor kapakları!
Terk eder sokakları
O da bir esrarlı gün
Arkasından son düğün
Yapılır mezarında
Durur hayat kanında
Toprağa düştüğü an..!

Bildiğim sır değildi
Çerçeve içi mekân
Ressam birden eğildi
Aydınlandı gökyüzü.
Ressam birden eğildi
Suya gölgesi düştü!
Bir figür müydük bizler
Çerçevenin içinde!
Öyleyse yanın sizler
Bu yangının içinde..!

III

Kalabalık caddeler!
Durun yürümeyin
Tekin değil köşeler
Vurmayın, öldürmeyin
Ölülerin hiçini
Kiminiz, kiminizi
Görmeyecek bir daha!

Rüzgâr vuruyor cama
Siyah-beyaz çerçeve
Bu pencereyi ressam
Bana etti hediye
Hoş! Ayrılık sansam
Ayrılmayı evimden
Kaçmak gibi kendimden
Uzaklara saldırsam
Ağlayarak sarılsam
O en güzel kadına.
Hüzünlerin sırtına
Çıksam yok tepelerden
Mahrem, yasak gözlerden
Karışsam bulutlara
Ölü sığmaz tabutlara
Ayrılık vakti gelince.
Ölü sığmaz tabutlara
Bekleyenler gidince!

Ruhumuz nasıl solgun
Sanki esmere vurgun
Gibi bakar sokaklara.
Bu resim rüyalara
Girer bir çocuk gibi
En titrek gölgeleri
Hatırlar yaşaması.
Aynalarda sırası
Gelsin yeni yüzlerin
Hiç olmamış gibi
Sanki doğmamış gibi,
Çok uzun gecelerin
Tılsımlı hecelerin
Başlasın anbiansı..!

İslamabad/Pakistan – Kasım 2004