Bitmişti artık karanlığın korkusunu duymak,
Artık duymuyorum,
Sadece karanlığın korkusu kaldı bitişmiş ellerimde.

Verdiğin en son karar ilk kararından dönmediğindi;
Çeşmenin başında Arkaik atalarla cilveleşen güzel kızlar,
Hayalini doldurdu yeryüzünün,
Ve sustum ben o zaman,
Ne kaldıysa atalardan kaldı, dendi artık.

Düştüm ya bir kere bilmenin bilinmeyen örgüsüne,
Okyanuslarda mesajlar aldığınız bu tadı yaşamın,
Asla gerçeğinden içerik taşımadı hayalleriniz de;
Son kez emin oldum kendimden,
Karmaşık ne kadar yüz varsa elimde kaderimin,
Aşağılık olmak değil, sadece yaşamaktı anlattığım.

Son kez sarılıyorum yaşamıma;
Beni dönüştüren ne kadar cinsiyet varsa terk ettim yeryüzüne,
İnsanlar benle avunacak değil ya,
İster bitiştir hikâyeni benle,
İster romanlar çıkar bu boşluğun çılgınlığından…

Bitmişti artık karanlığın korkusunu duymak;
Paranoyalar, vecizeler, tutuşan vücutlar,
Hamamını terk eden bir tellak,
Neler anlattı sana yaşamaya dair?

Bitmişti artık korkusu,
Duyduğum bütün karanlık yapıların.

Terk etti peşinden kimsenin koşmadığı anlamsızlık beni.

15.08.2005