Karanlıkta loş ötelerden tek nokta ışık veriyor teknem,
Açmış yelkenini gidiyor rotasını bilmeden.
Gözlerini kırpıyor iki yakadan evlerim,
Hisarlarım üzülme diyor gidenlere, içlerinden.

Bir gün ulaşacaksın Ege’ye…

Yaka bağları selamlıyor beni,
Onlarla artıyor umudum.
Işıklarını saçıyor gelip giden telaşlı arabalar,
Yarin yüzü gibi…

İçimdeki sesi dinliyorum.

Karar veremiyorum atlasam mı teknemden.
Üşüyorum ama üstümdekileri çıkarıyorum,
Mutluyum içimdeki sese kulak vermekten.

Yine karşıma çıkacaksın biliyorum.
İstanbul’u seziyorum, anlayamıyorum.
Yine buluşacağız
Biliyorum, biliyorum, biliyorum.

Anlatmaktan vazgeçtim,
Ben bile anlamıyorum.
Nasıl oluyorsa sarhoş oluyorum.
Teknemin sallantısına yoruyorum.

Ah teknem sen de rotayı bilmiyorsun.
Akıntıya uyuyor, uyuyorsun.
Akıntıya kapılıp, gidiyorum.
Hayat gibi…

İçimdeki sesi dinliyorum,
Sensiz geçiyor hayat teknemin yolu yedi tepeden.

İstanbul – Ekim 2005