Kendimden bilirim gönlün sevgiye muhtaç.
Sana uzatmak istediğim ellerimi ne çare geri çeken de benim…
Duygularımı açtıkça ve sana döktükçe kelimelerimi bitmiyor cümlelerim…

Sevgiyi isteyen de benim ne çare ayrılığı da…

ޞaşırmakta haklısın…
Neden böyle olduğumu düşündüğümde ne kadar da
duygusuz kaldığımı görmekteyim.
Sana vereceğim bir şeyimin kalmaması neden!
Neden aldılar her şeyimi,
Kalbimi, ruhumu, gönlümü benden…

Kimisi kalbini seviyorum dedi, iyi kalplisin…
Kalbimi çalıp gitti benden,
Kalpsiz oldum…

Ve kimisi ruhunu seviyorum dedi, güzel ruhlusun…
Ruhumu çalıp gitti benden,
Ruhsuz oldum…

Kimisi de gönlünü seviyorum dedi, güzel gönüllüsün…
Gönlümü çalıp gitti benden, gönülsüz oldum…

Ve bir gün geldi…
Gerçekten beni ben olduğum için seven “sen”
karşıma çıktın…
Ama sana verecek hiçbir şeyim yoktu…
Çünkü ben; kalpten, ruhtan ve gönülden oluşuyordum…

ޞimdi sana onlarsız çürük bir beden sunuyorum…
Ne olur o senin güzel kalbinden, ruhundan ve
gönlünden bir parçacık bana ver…
Bu bana tüm ömür yeter…