İnce bileğimde suyla dövdüğün bu çelimsizlik
Perdesini çektiğin gözlerimdeki bu fersizlik
Adını inleyen cismime mahsus bu hissizlik
Bir tek bana mahsus bu kanımdaki kansızlık
Yalnız bana reva görülen bu yanlış yalnızlık
Lafzından bir nefes üfleyerek aleme
Çamurlu yollarında bıraktığın bu acemi yolcunun
Bu, aşkın yüzünü gösterdiğinde eriyemeyen mumun
Bu, öğrettiklerini bilmekten tedirgin tilmizin
Bu sensizken kimsesizin hayatına nakşedip
Alemin sahnesine türlü türlü sererken
Tezahürüne silüetinden birer zerre verdiğin
Beni sana hem çağıran hem ırak bırakan
Lütfettiğin yalnızlığı önce azaltıp sonra çoğaltan
O ölümlü gözleri, birer parça senden kılıp
Beynimin rahmine yeni bir filiz düştüğünde
Sana bu kadarı müstehak deyip geri aldığın
Seni aradığım cisimlerle yorduğum emaneti
Kapamaktan aciz olduğum kapımdan
Yalnız bir nefeslik haberci olarak doğan
Ve getirdiği fermanın ziyasıyla gözlerimi karartan
Dağların değil, meleklerin heybetiyle süzülen
Beyaz bir kelebeğin kanatlarında yeniden üfle
Bu sefer başka bir aleme değil
Yolunu bulmaya artık mecalimin olmadığı
Yalnız senin olduğun, o özlediğim sahneye

Konya – 23.07.2001