Küfrediyorum,
duyun beni tarih yazicilari.
Belki çok olmuştur bagirmişligim,
nede olsa şairim
ama küfrediyorum işte.
Bilsin sevişmeyi marsta düşleyecek
insansi yaratiklar söylediklerimi.
Ben çocukluguma giderken
hiç ugramiyorum şehre.
Inadi kurumuş
çetin patikalardan geçiyor yolum.
(Ki agaçlarim bile ürktügü patikalardi)
Slo derlerdi oyuncagima
ve oyuncagimi
nahirdan dönen hayvanlarla paylaşirdim.
Çok aglamişligim vardi kiyida,
kuytuluklarim oldu bana ait
ki siginaklarimdi
savaşirken babamin korkusuyla
ve sessizligim bu oluyordu yol boyunca.
Çirilçiplak dolaşirken tozlarda
günahin ne oldugunu düşünürdüm.
Hiç temiz kalmadi yüzüm.
Temiz kalamadi diyorum;
çünkü
temizledigi de oldu beni annemin.
Karşi konulmaz bir kanundu büyümem.
Siz ey tarih yazicilari:
beni aldattiniz en çok.

Siyah beyazim.
Her an fark edilebilirim
ve fakat biliyorum sizi
ve küfrediyorum.
Ben kurşun sicagini aradim yaşadigim cehennemde.
“-Cehennemi gördüm seydali!.. cehennemi”
ki bu benim rengimin hikayesiydi.
Rengim bahar berraklığıdır
cehennemin orta yerinde
ve siz tarih yazıcıları
ateşi körükleyen zebaniler.
Size küfür ediyorum.