Yapraktan süzülen damla gibi içimdeki korku,
Deniz gözlerinde o uçsuz bucaksız derin mavi,
Toprak kokusunu başucuma koyduğumda,
Sabah teninin kokusuyla uyandır beni,
Cama vuran güneşle değil.
Dışarıdaki insan kalabalığı içinde,
Uzaklardan haber getiren kuşun anlamsızlığını,
Anlamlı bakışlarınla unuttur bana.
Gün batarken hüzünlenen çiçekler gibi,
Her günbatımı gidip de üzme beni.
Rüzgar sesinin boşluğunu,
Buğulu bakışlarına eşlik eden sesinle sınırla.
Benim benliğimi, kendi benliğinle tanımla…

07.01.1996