Sorarlarsa bir gün Cemal Gören’i
Sayılı zamanı bitti!. deyiniz.
Aradı ömrünce sevgi dereni
Bulamadı, çekip gitti!. deyiniz.

Gülü sevgi olan garip bülbüldü
Kabukta neşeli, özde üzgündü
Gömdü acıları, ağlarken güldü
Felek bir kenara itti!. deyiniz.

Güvendi insana, açtı kucağı
Kimi köz doldurdu, kimisi ağı
Çok azında gördü muhabbet bağı
Sevgi ekti, nefret biçti!. deyiniz.

“Canım!” dedi, “canın çıksın!” denildi
Dostluk verdi, meleklik istenildi
Hem bedende, hem de ruhta yenildi
Altta kalmış bir kerpiçti!. deyiniz.

Meyletmedi asla zalimden yana
Yandı kendi gibi mazlum insana
Dost için canını verirdi ama..
Düşmanlıkta o bir “hiç”ti!. deyiniz.

Metelik vermedi dünya malına
ޞükrü, hep parola yaptı diline
Doyumsuzlar bayrak açtı hâline
Kâbuslar içinde göçtü!. deyiniz.

Baştacı edenler dünya mülkünü
Giydirmek istedi rağbet kürkünü
Çöktü doldurmadan daha kırkını
Attığı her adım şuçtu(!) deyiniz.

Yandıkça can evi canından bezdi
Hicran yaraları ruhunu ezdi
Allah’ın lütfuyla ayakta gezdi
Ömrü böyle gelip-geçti!. deyiniz.

Yaşamak istedi bir kâni gibi
Heyhaat! hep görüldü hırpanî gibi
Dünya misafiri her fâni gibi
Ecel şerbetini içti!. deyiniz.

Eylül 2000