Yorgun gecelerin nihayetinde,
Dönüp yüzümü kendime,
Sorarım “bu yorgunluk nedendir” diye…

Cevap veremem o anda,
Sarar bedenimi sıcak bir düş,
Kaplar gönlümü tarifsiz bir hüzün,
Sebebini sorarım kendime, ama bulamam.
Belki de bu nedenle coşacak gönlüm.

Tek başıma kaldım çok kez,
Biliyorum tadını bırakılmışlığın,
Hem de herkesten ve her şeyden çok,
Hatta ay’dan, güneş’ten bile iyi bilirim,
Kimse benim kadar yalnız kalmamıştır, bunu da bilirim,
Yanmamıştır kalbi kimsenin benim kadar, bundan eminim.

ޞimdi hep şunu soruyorum kendime;
Sevilmek nasıl bir duygu diye…

İstanbul – 11.10.2007