Seyre dalmışım gökyüzünü dün gece.
Anlatamaz ihtişamı binbir hece.

Üşüdüm; fırtınalar koptu içimde,
Nasıl anlatsam; tarifsiz bir biçimde.

Yürüdüm, koştum, dar sokaklardan geçtim.
Daralan gönlüme ben huzuru seçtim.

Eski, kırık aynam duvarda asılı,
Kavgalıydık her sabah; surat asılı.

Haberci, yüzümdeki kırışıklıklar.
Bitti kafamdaki tüm karışıklıklar.

Gölgem değil, benmişim yerde sürünen.
Boş hayaller peşinde derde bürünen.

Günahım fazla, hangi birine yansam.
Ne olurdu sanki önceden uyansam.

Anladım heyhat; ömrüm geçti ne yazık.
İmanım; sonunda kalan tek bir azık.

İstanbul – Temmuz 2005