Ruhu gökte, bedeni yerde cansız ölünün
Kalanlar kederle seyrederler mevtayı
Nefis ortasında kalır bir buz çölünün
Arar sonsuz merhamet sahibi Mevlâ’yı

Artık alıp veremez nefes
Duyulansa tek ses “el mevtü Hak”
Bekleyense makber; Bir taş kafes
Artık mevtaya olur son durak

Kederle çarpan sinelere; derman
Acılar içinde kalanlara; eman
Öteleri kabulü salıklıyor; iman
İşte o vakit tamam olur; imam

Bir acı bataklığında gidenin ardında kalan
En leziz nimetler bile oluverir yalan
Mevtanın etine toprak bile dolmadan
Unutturur gideni baki kalan zaman

Ümraniye – 26.08.2006