Ne kadar mükemmel olursa olsun aşk,
Asla sonsuza dek sürmeyeceğini bilmek,
Bilerek yaşamaya çabalamak aşkı.
Hırpalanmış ruhlarla yalnız bırakılmış bir şehir,
İçinde yaşanmamış bölük pörçük aşklar,
Masamda yarım bırakılmış şiirlerim,
Mısraları ıslanmış, virgülleri parçalanmış,
Mürekkebi akmış kalemim.
Hiç bir zaman yetmedi aşkı anlatmaya,
ޞeridi erimiş daktilom, ağır yaralı tuşları…
Yalnız kalmışlığım, görülmez ağlamışlığım
Doğanın açması kucağını sert kurallarla,
Namussuz fırtınalarla, hani o eteklikleri
Havalandıran umarsızca…
Yürüyebilmek kayalıklarda sessizce,
Kucaklaşmak yosun kokusuyla,
Yutabilmek tüm maviyi tek bir fırtta…
Duyabilir miyim yalnızlığını, koklayabilir miyim
Sessizce, sakince, ipince bir köprüden koşaradım
Gidebilir miyim coşkuyla…
Yine ben olabilir miyim kimseye benzemeden,
İçime yazabilir miyim aşkı,
Asla sonsuza dek sürmeyeceğini bilmeden…

Kadıköy