Belki bir gün sonbahar hüznü çöker ansızın,
Hep vakitli vakitsiz eser mahi hülyalar,
Keskin bıçak dayanır elindedir gamsızın,
Alamıyor canımı ondan başka neyim var.

Bir sen varsın bilirim bu baharı yaz eden,
Bir canım var bir canım, ölüme de naz eden,
Belki bir gün sonbahar hüznü çöker ansızın,
Öyle bir bakışın var bu hüznümü az eden.

Bir hayal bir düş gibi tüm bu yaşadıklarım,
Bir peri görmüş gibi biraz gerçek düş gibi,
Rüya değil düş gibi adını sayıklarım,
Belki bir gün sonbahar hüznü çöker ansızın,
Tez bitiver yanıma duyarsan çığlıklarım.

Bir sen varsın bir tek sen, ‘benim’ diyebildiğim,
İçten bir gülüşün var, tek düşleyebildiğim,
Belki bir gün sonbahar hüznü çöker ansızın,
Yekpare bir bütünüz çoğu sen azı benim.

İstanbul – 2005