Son ışık da söndü çoktandır,
Aydınlatan önümü bir şey kalmadı,
Tüm sevdiklerim gitti nedendir,
ޞu yüzümü güldürecek biri olmadı.

Yollar üstüme üstüme geldi,
Dağlar hep üstüme devrildi,
Perdeler çaresiz gözlerime gerildi,
Beni mutlu edecek bir düş doğmadı.

Gördüklerime imrendim hep, böyle geçti günlerim,
Nedendir bilinmez imrendiklerime hiç yetişemedim,
Ne bir çift kara göze, ne de şehla bakışlara,
Yâr olamadım, ölümüne sevemedim.

Nerede biter bu gönül yarası bilmem!
Nerede son bulur bu kalp sızısı?
Hiç bir gün belki o düşe ulaştığımı göremem,
Geçecek gibi değil çünkü bu gönül ağrısı.

Ne geçmişteki hayaller kaldı bugün bana,
Ne de o geçmişte kurduğum hayaller.
Hepsi kaybolup gitti, bakmadan arkaya,
Geriye kaldı içi boş umutlar ve düşler.

ޞimdi her gördüğümü benim sanırım,
Kalbime her doğan düşe inanırım,
Faydalı zararlı demeden her umuda sarılırım,
Kimbilir hangi zaman umut peşinde koşmaktan usanırım.

ޞimdi ben yaşıyorum ama kalbimde kırıklar,
Kimseye belli etmiyorum ama gönlümde yanıklar var.
Bir köşede oturmuş bekliyorken sessizce,
Belki de canım terk etti bedeni,
Yerimde sadece kokmuş bir ceset var…

İstanbul – 16.10.2007