ikimiz için bu ,geçecek olan son gecemiz.
sen bitsin dedin ve bitti.
ama içimde herşeyden çok, yine sen varsın.
benim için kolay değil bu veda.
sen üzülme kırılma diye kabullendim.
çünkü üzülmen, benim içimi incitir sevdiğim.
çünkü üzülmen, bir an için dahi olsa,
ölümden daha acı bir ızdıraptır benim için.

ikimiz için, birlikte geçireceğimiz son saatler.
son bulucak yani, birbiri için çarpan, bu kalpler.
geldi ayrılık vakti; istemiye istemiye de olsa,
gitmek zorundayım, gözlerine baka baka.
ben istediğimden değil, sen istedin diye bu veda.
sen kırılma diye, ben paramparça olup gidiyorum.
sen üzülme diye, içimden akan kan pınarlarını,
kalbime döküp gidiyorum.

ikimiz için, birbirmizin gözlerine bakacağı son an.
ne kadar da çabuk geçiyor, son veda anlarında zaman.
gözlerine bakarken çıkıcak, tek cümle bekledim dudağından.
yaşam-ölüm arasındaki ince çizgim sendin
ya git diyecektin; ya da kal diyecektin.
ya ölümümü imzalıyacaktın; yada yaşamımı geri verecektin..
bekledim bekledim ama ses çıkmadı bir zamanlar seni seviyorum diyen dilinden.
sadece tek bir kelime beklerken ben.

hadi kal de, yalan de, gitme de.
bırakma beni de, sarıl eskisi gibi olalım de.
susma ne olur, bir şeyler de.
çok şeymi istediğim ,
o kadar zormu bir kelime söylemek.
o kadar zormu.
anlıyorum seni aslında,
anlamasaydım zaten, sen; bitsin dediğinde gitmezdim.
ve sen üzülme diye gidiyorum.
sen kırılma diye, ben paramparça olup gidiyorum…

ÜMİT LİMAN…