Sancısını çektiğin akşamın sabahına;
Doğuramayacaksın o aç güneşleri,
Yalnız olduğun şu selvi altında,
Gölgesiz ve üryan uyanacak gözlerin…
Bileceksin artık tüm yokluğum boğmuştur seni.

Sahilin çakıllarında çakılı kaldı, göklerin yalnızlığı,
Paylaşamadın içinde yittiğin dünyada
Ne sen ne ben anlamadık yalnızlığın,
Akşam esen ömürsüz meltemlere
döndüğünü…
Öldüğümde…

ޞemsiyelerini yitirdin sen;
kıştı oysa
ve bir parçanı aldığında bu bozkır
bir palto gerekti sana;
bahardı oysa
Dönüp arkasını çekip gittiğinde
Aşk;
İçinden ateşi aldı ve ağladın sen,
yazdı-oysa-
Hiç üşümeyecektin o gün…